Opis Kościoła
Kościół parafialny p.w. Matki Bożej Pocieszenia usytuowany jest w środkowej części wsi, po północnej stronie drogi prowadzącej przez Wierzchosławice z Radłowa do Wojnicza. Położony jest na niewielkim wzniesieniu terenu. Plac przykościelny ogrodzony ceglanym, tynkowanym murem z dwiema bramkami: od południa i zachodu. W obrębie placu kościelnego, w narożniku północno zachodnim wznosi się murowana wieża - dzwonnica.
Wyposażenie wnętrza:
- Ołtarz główny – neobarokowy z drugiej połowy XIX wieku, trójdzielny, z dwukondygnacyjnymi skrzydłami. Retabulum architektoniczne, rozczłonkowane kolumienkami i gzymsowaniami, rzeźbione, malowane i złocone. W polu środkowym obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z XIX wieku. W skrzydłach bocznych rzeźby św. Jana Ewangelisty i św. Józefa oraz aniołów (w górnej części).
- Ołtarz boczny (lewy) – neobarokowy z drugiej połowy XIX wieku. Retabulum architektoniczne, flankowane kolumienkami, rzeźbione, malowane i złocone. W polu środkowym obraz Matki Bożej Różańcowej ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską. W zwieńczeniu plakietka Serca Pana Jezusa.
- Ołtarz boczny (prawy) – neobarokowy z drugiej połowy XIX wieku. Retabulum architektoniczne, flankowane kolumienkami, rzeźbione, malowane i złocone. W polu środkowym obraz św. Antoniego pod krzyżem. W zwieńczeniu plakietka Matki Bożej z Dzieciątkiem.
- Ołtarz w nawie – neogotycko-barokowy z drugiej połowy XIX wieku. Retabulum architektoniczne, jednokondygnacjowe, jednoosiowe z zakomponowanym w części środkowej tryptykiem ze skrzydłami. W polu środkowym obraz Pieta. Na awersach skrzydeł sceny: Ofiarowania w świątyni, Ucieczki z Egiptu i Wypędzenie Przekupniów ze świątyni. Na rewersach: Chrystusa Zmartwychwstałego i św. Marii Magdaleny.
- Ambona neobarokowa z 1904 roku, z koszem wspartym na kolumience i parapetem z płaskorzeźbionymi parami Ewangelistów. Na baldachimie figurka Chrystusa Zbawiciela.
- Konfesjonały i ławy neobarokowe wykonane w latach 1930-1937.
- Chór muzyczny – architektoniczny, jednokondygnacyjny o skromnym detalu snycerskim wsparty na filarach z półkolistymi arkadami. Prospekt organowy neobarokowy z drugiej połowy XIX wieku.
Kościół
Historia Kościoła Parafialnego w Wierzchosławicach
O najstarszym kościele Wierzchosławickim pisał Długosz, wymieniając go jako drewniany. Wzmiankowany był także w wizytacji 1596 roku, w której napisano, że była przy nim „…dzwonnica drewniana z dwoma dzwonami, cmentarz z kostnicą, trzy ołtarze i naczynia, w skarbcu 26 florenów i księgi. Kanonik tarnowski posiadał osobny dom w Wierzchosławicach, osobny miejscowy wikary …”. Kościół ten uległ spaleniu podczas najazdu wojsk siedmiogrodzkich Jerzego Rakoczego w 1657 roku. Nowy zbudowany został w latach 1663-64 staraniem ks. Walentego Maszkiewicza. Według inwentarza z XVIII wieku znajdowało się w nim pięć ołtarzy i nosił wezwanie św. Stanisława BM. W 1747 roku komentarz (wikariusz wieczysty) ks. Franciszek Gargulewicz dobudował do niego murowaną kaplicę p.w. Pocieszenia N.M.P. Kościół ten drewniany spłonął doszczętnie 30 września 1797 roku. Budowę obecnego murowanego, barokowo-klasycystycznego kościoła wspomógł właściciel dóbr, Książe Eustachy Sanguszko. Budowa rozpoczęta została w roku 1812, a ukończona w 1818. Konsekrował go bp. Tarnowski Grzegorz T. Ziegler 25 kwietnia 1825 roku. Kościół odnawiany był w 1904, 1929, 1937, oraz 1949-1950. W 1957 roku na miejscu starszej drewnianej dzwonnicy zbudowana została nowa, murowana pseudo-klasycystyczna wg projektu arch. Wincentego Ścigalskiego. Ostatnie odnowienie kościoła wraz z rozbudową obejścia przy prezbiterium miały miejsce w końcu lat 80-tych.